اسیران خاک
|
||
مطالب این وبلاگ کاملا از منابع مختلف است و حقیر هیچ از خود ننوشته ام |
كسى كه از وجود خودش تنها همين مظاهر مادى و حيوانى را مى فهمد و در سرتاسر زندگى فقط به همين ها توجه مى كند، همان انسانى است كه از هويت انسانى خويش غافل شده است.
تفاوت انسان و حيوان در اين است كه انسان يك بُعد «نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحى»1 دارد كه حيوان ندارد.
توجه به اين بعد است كه انسان را از حيوانيت به در مى آورد. پرورش اين بعد است كه انسان را «انسان» مى كند.
ما اگر بخواهيم حقيقت خودمان را بشناسيم بايد ببينيم اين «نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحى» چيست و چه اقتضائاتى دارد.
ادامه در صفحه بعد
مهمترين منبع و منشأ ايمان به معاد و حيات اُخروي، وحي الهي است كه به وسيلة پيامبران ـ عليهم السلام ـ به بشر ابلاغ شده است. انسان پس از آنكه خدا را شناخت و به صدق گفتار پيامبران ايمان آورد، به روز قيامت و حيات جاويد اخروي، كه همة پيامبران، ايمان به آن را در سرلوحة تبليغ و دعوت خود قرار دادهاند، ايمان پيدا ميكند. اين، خود نوعي برهان عقلي بر معاد است، ولي از آنجا كه معرفت تفصيلي، در تقويت و تحكيم ايمان مؤثر است. نيز از سوي ديگر، قرآن كريم نيز با دلايل روشن عقلي، قطعي بودن جهان پس از مرگ و برانگيخته شدن انسانها را در قيامت اثبات نموده است، در اين فصل برخي از براهين معاد را مورد بررسي قرار ميدهيم:
1. برهان حكمت و غايت
![]() |