اردیبهشت سال ۱۳۸۴

سلام

مدتی است كه وبلاگهاي فراواني را ميخوانم و لذت ميبرم

بعضي وبلاگها غير قابل وصف است اما جاي خالي وبلاگي آرزوي من بود.

همه از عشق * گل* ورزش * آرزو*معشوقه* سياست*و.......... ميگويند ومي نويسند.

اما كسي از خاك نميگويد

خاک وطن را نمي گويم كه همه عشق به آن داريم و براي سربلندي آن دعا ميكنيم.

از اسيران خاك مي گويم كساني كه در دوران هاي گذشته امكانات ما را نداشتند اماعاشق بودند ، سیاسی بودند ُ ورزشکار بودند ُ عالم بودند و.........

اما اكنون جسم آنان اسير خاك است

ما نيز چه بخواهیم و چه نخواهیم روزي اسيرخاک خواهيم شد.

۱۰۰ سال گذشته ی اصفهان را در نظر بیاورید شاید از انسانهای صد سال گذشته که فقیر بودند و غنی و در این شهر زندگی میکردند اکنون تعداد انگشت شماری پیدا کنید که آنها هم منتظر خاکند .

حال ۱۰۰ سال دیگر را در نظر آورید آیا جسم ما منتظر خاک است یا اسیر آنیم

ما نیستیم و بعد از ما هم تمام اين برنامه ها ادامه خواهد داشت .

بد نيست در كنار تمام اين كارها كمي هم از آن سوي خاك بدانيم

تذکر مهم

مطالب این وبلاگ کاملا از منابع مختلف است و حقیر هیچ از خود ننوشته ام

باشد که با مطالعه ی آن خود عبرت بگیرم

اردیبهشت سال ۱۳۸۴